Prawa autorskie - ćwiczenia 4

Wymienione programy i ich licencje ::

• IrfanView - freeware (zastosowania niekomercyjne)
• WinRAR - shareware
• Panda Antivirus - licencja trial (próbna)
• Skype - adware

Prawa autorskie - ćwiczenie 3

Ochronie autorsko prawnej podlega:

• strona WWW nie opatrzona otą Copyright
• anonimowe wypracowania
• strona WWW Samorządu Uczniowskiego
• polskie napisy do filmu "Pretty woman" pobrane ze strony http://napisy.org/
• zdjęcie obrazu "Bitwa pod Grunwaldem" zamieszczone na stronie internetowej poświęconej twórczości Jana Matejki
• multimedialny program do projektowania ogrodów Garden Composer 3D

Prawa autorskie - ćwiczenie 2

Marek nie złamał prawa, gdy:

• wykorzystał w swojej pracy magisterskej anonimowy artykuł naukowy (dla celów związanych z edukacją, jednak powinien wyróżnić ten fragment jako niewłasny)
• pobrał prezentację i i ją przedstawił w szkole
• zrobił na wykładzie zdjęcia i zamieścił je nieodpłatnie, w celach edukacyjnych.
• wersję zapasową dla siebie programu Origin
• zainstalował egzemplarz Mulimedialnej Encykolpedi na jednym stanowisku (zależne od licencji producenta)

Prawa autorskie - ćwiczenie 1

Robert, licealista z Warszawy złamie prawa autorskie, jeśli na swoim blogu stworzonego w celach niezwiązanych z edukcają:

• umieści zdjęcie swojego liceum bez zgody prawnego właściciela zdjęcia
• zamieści zdjęcie satelitarne domu, chyba że skorzysta z usługi google pozwalającej umieścić fragment mapy bezpośrednio na stronie, zależy jeszcze w jaki sposób to zdjęcie pozyskane
• zdjęcie zespołu zeskanowane z czasopisma
• umieści program typu shareware bez zgody producenta

Jednak nie złamie prawa jeśli umieści felieton kolegi z gazetki szkolnej, wywiad z członkami zespoły, ani jeśli umieści odnośnik do strony szkoły muzycznej. 

XXI wiek - Technologia 3D

Technologia wyświetlania obrazu 3D - szereg technik, w których dzięki różnorodnej technologii uzyskuje się iluzję głębi ruchomych obrazów. Główną techniką pozwalającą na uzyskanie wrażenia głębi jest przedstawienie obserwatorowi dwóch różnych obrazów prawemu i lewemu oku.

Techniki

Efekt 3D

Podstawowe techniki generowania obrazu stereograficznego, osobnego dla obojga oczu:

• Obraz anaglificzny – kombinacja na jednej kartce, zdjęciu lub filmie dwóch obrazów – czerwonego i zielonego (lub niebieskiego), po założeniu odpowiednich okularów, do każdego oka nie dociera jeden z obrazów, przez co zachodzi iluzja trójwymiarowości.
• Naprzemienna sekwencja klatek – Widzowi dostarczamy podwojoną ilość (zazwyczaj 48 zamiast 24, lub w telewizorach 120 zamiast 60) klatek na sekundę. Przeznaczone są na przemian dla lewego i prawego oka. Widz musi założyć specjalne okulary (tzw. LCD shutter glasses), które błyskawicznie odcinają i ponownie przepuszczają światło, tak by "dawkować" odpowiednie klatki do odpowiednich gałek ocznych. Okulary muszą być zasilane. Rozwiązanie to jest najpopularniejsze w grach komputerowych



Efekt 3D

• IMAX – technologia wykorzystująca polaryzację fali świetlnej. Obrazy z projektorów przechodzą przez polaryzatory (obrócone względem siebie o 90°). Okulary spełniają rolę analizatora przepuszczając jedynie obraz przeznaczony dla danego oka.

XXI wiek - Technologia SLI/CrossFire

Karty graficzne pracujące w układzie SLI

SLI (Scan Line Interleave - Przeplot Skanowania Linii bądź Scalable Link Interface - Interfejs Skalowalnego Łącza) - technologia pozwalająca na skorelowanie pracy dwóch (lub trzech) kart graficznych celem szybszego renderowania obrazu.


Technologia SLI wróciła w 2004 roku jako Scalable Link Interface. Dwie karty graficzne NVIDIA GeForce włożone w złącza PCI-Express 16x lub 8x wspólnie generują obraz. Obraz dzielony jest na dwie części, górną i dolną. 


Za rendering górnej połowy odpowiada pierwsza karta, dolnej - karta druga. Obie części obrazu nie są jednak sobie równe. Na początku obraz dzielony jest na dwie połowy.



Następnie przeprowadzana jest analiza każdej z nich. Jeśli górna wymaga mniej obliczeń niż dolna, linia podziału przesuwana jest ku dołowi, analogicznie jeżeli dolna połowa wymaga mniej obliczeń linia podziału przesuwa się w górę tak, by wyrównać poziom obliczeń. Technologię tę wspierają tylko karty serii 6xxx, 7xxx, 8xxx, 9xxx, 2xx oraz 4xx 5xx a dzięki nowym sterownikom można używać kart bez mostka SLI, co jednak zmniejsza wydajność. 

XXI - NFC

Near Field Communication (skrót NFC - (ang.) komunikacja bliskiego zasięgu) - krótkozasiegowy, wysokoczęstotliwościowy, radiowy standard komunikacji pozwalający na bezprzewodową wymianę danych na odległość do 20 centymetrów. 

Technologia jest prostym rozszerzeniem ISO/IEC 14443 (karta zbliżeniowa), która łączy interfejs kart inteligentnych i czytnik w jednym urządzeniu.

Urządzenia NFC mogą komunikować się zarówno z istniejącymi urządzeniami w standardzie ISO / IEC 14443 (karty i czytniki), jak również z innymi urządzeniami NFC, a tym samym są zgodne z istniejącą i będącą już w użyciu infrastrukturą publicznego transportu i płatności. NFC jest przede wszystkim nakierowane na wykorzystanie w telefonach komórkowych.

Telefon obsługujący NFC

Charakterystyka

• Zasięg: <20 cm
• Częstotliwość: 13.56 MHz (ISM)
• Pasmo: 2 MHz
• Przepustowość: 106, 212, 424 lub 848 kbit/s
• Tryb pracy:
• Tryb pasywny: Inicjujące urządzenie wytwarza pole elektromagnetyczne a docelowe urządzenia odpowiada modulując to pole. W trybie tym urządzenie docelowe jest zasilane mocą pola elektromagnetycznego urządzenia inicjującego, dzięki czemu urządzenie docelowe działa jako transponder.
• Tryb aktywny: Oba urządzenia: inicjujące i docelowe komunikują się przez naprzemienne generowania swojego sygnału. Urządzenie wyłącza swoje pole elektromagnetyczne, gdy czeka na dane. W tym trybie oba urządzenia zwykle potrzebują zasilania.
• Odbiór i nadawanie w tym samym czasie

XXI wiek - Bluetooth

Bluetooth  – technologia bezprzewodowej komunikacji krótkiego zasięgu pomiędzy różnymi urządzeniami elektronicznymi, takimi jak klawiatura,komputer, laptop, palmtop, telefon komórkowy i wieloma innymi.

Symbol Bluetooth

Jest to darmowy standard opisany w specyfikacji IEEE 802.15.1. Jego specyfikacja obejmuje trzy klasy mocy nadawczej 1-3 o zasięgu 100, 10 oraz 1 metra w otwartej przestrzeni. Najczęściej spotykaną klasą jest klasa druga. Technologia korzysta z fal radiowych w paśmie ISM 2,4 GHz.

Urządzenie umożliwiające wykorzystanie tej technologii to adapter Bluetooth.

Nazwa technologii pochodzi od przydomka króla duńskiego Haralda Sinozębego (Blåtand), który ok. roku 970 podporządkował sobie Norwegię i tym samym przyczynił się do zjednoczenia rywalizujących plemion z Danii i Norwegii. Podobnie Bluetooth, który został zaprojektowany, aby "zjednoczyć" różne technologie jak: komputery, telefonię komórkową, drukarki, aparaty cyfrowe.

Logo Bluetooth łączy znaki alfabetu runicznego  (Haglaz) i  (Berkanan), będące odpowiednikami liter alfabetu łacińskiego H i B.

W 1994 roku firma L. M. Ericsson zainteresowała się możliwością łączenia telefonów komórkowych z innymi urządzeniami bez użycia kabla. Wspólnie z czterema innymi firmami (IBM, Intel, Nokia i Toshiba) uformowała SIG (ang. Special Interest Group) celem standaryzacji bezprzewodowej technologii cechującej się niewielkim zasięgiem, małym poborem prądu, niskim poziomem mocy promieniowanej oraz niską ceną. 

Adapter USB

Pierwotny zamiar wyeliminowania kabli połączeniowych szybko przekształcił się w prace na obszarze bezprzewodowych sieci LAN. Dzięki temu standard stał się bardziej praktyczny i stał się konkurencją dla standardu 802.11.

W lipcu 1999 Bluetooth SIG opublikowało 1500-stronicową specyfikację pierwszej wersji technologii Bluetooth (Bluetooth V1.0). Wkrótce potem grupa standaryzacyjna IEEE zajmująca się bezprzewodowymi sieciami osobistymi 802.15 przyjęła dokument organizacji SIG jako podstawę dalszych prac. Należy zaznaczyć, że standard grupy SIG obejmuje kompletny system, od warstwy fizycznej do warstwy aplikacji, natomiast standard IEEE obejmuje tylko warstwę fizyczną i łącza danych. Pomimo że IEEE zatwierdziło pierwszy standard PAN (personal area network), 802.15.1, w 2002 roku.

XXI wiek - WiFi

Wi-Fi określa potocznie zestaw standardów stworzonych do budowy bezprzewodowych sieci komputerowych. Szczególnym zastosowaniem Wi-Fi jest budowanie sieci lokalnych (LAN) opartych na komunikacji radiowej czyli WLAN.

Zasięg od kilkunastu metrów do kilku kilometrów i przepustowości sięgającej 300 Mb/s, transmisja na dwóch kanałach jednocześnie. Produkty zgodne z Wi-Fi mają na sobie odpowiednie logo, które świadczy o zdolności do współpracy z innymi produktami tego typu.

Logo Wi-Fi jest znakiem handlowym należącym do stowarzyszenia Wi-Fi Alliance. Standard Wi-Fi opiera się na IEEE 802.11.

Wi-Fi  jest znakiem towarowym Wi-Fi Alliance dla certyfikowanych produktów opartych na standardach IEEE 802.11. Ten certyfikat gwarantuje interoperacyjność pomiędzy różnymi urządzeniami bezprzewodowymi.

Nazwa Wi-Fi jest rozwijana jako skrót od „Wireless Fidelity”, podobnie jak norma jakości dźwięku Hi-Fi to „High fidelity”. Mimo tego, że takie rozwinięcie skrótu jest używane oficjalnie przez Wi-Fi Alliance[1][2][3], niektórzy twierdzą, że skrót ten nic nie znaczy.

Sieć Wi-Fi działa w darmowym paśmie częstotliwości od 2400 do 2485 MHz (2,4GHz) lub 4915 do 5825 MHz (5GHz).

Wi-Fi jest obecnie wykorzystywane do budowania rozległych sieci internetowych (WAN). Dostawcy usług internetowych (ang. ISP, Internet Service Provider) umożliwiają użytkownikom wyposażonym w przenośne urządzenia zgodne z Wi-Fi na bezprzewodowy dostęp do sieci. Jest to możliwe dzięki rozmieszczeniu w ruchliwych częściach miast obszarów nazywanych hotspotami.

XX wiek - Komputer osobisty

Komputer osobisty (ang. personal computer) – mikrokomputer przeznaczony przede wszystkim do użytku osobistego w domu i biurze. Jest to desktop albo notebook. Służy głównie do uruchamiania oprogramowania biurowego, dostępu do zasobów Internetu, prezentacji treści multimedialnych (tekst, obrazy, dźwięki, filmy i inne), jak i gier.

W Polsce zdecydowana większość komputerów osobistych to konstrukcje różnych producentów (lub składane samodzielnie przez użytkowników) oparte na procesorze x86 i systemie operacyjnym z serii Microsoft Windows lub Linux. Z powodów historycznych nazywane są pecetami ze względu na zgodność z IBM-PC. Poza tym są jeszcze komputery Mac firmy Apple oraz maszyny SPARC firm Sun Microsystems i Fujitsu.

Idea komputerów osobistych zrodziła się na początku lat 70. Nie do końca jest jasne, który z komputerów można uznać za pierwszą tego typu maszynę. O palmę pierwszeństwa kłócą się tu Xerox, Hewlett-Packard oraz IBM. Jest tu polski akcent, zapomniany podobnie jak niegdyś enigma. Maszyna o nazwie K-202 stworzona przez Jacka Karpińskiego.

Powstało pierwszych 30 komputerów wielkości małej walizki i mieszczących się na biurku. Pracowały z szybkością miliona operacji na sekundę, czyli szybciej niż pecety 10 lat później. Miały 150 kilobajtów pamięci, podczas gdy produkowane wtedy w ELWRO we Wrocławiu wielkie jak szafy komputery Odra 1204 miały tylko 48 kilobajtów. – K-202 były dziesięć razy tańsze. Produkowało je 200 osób, podczas gdy "Odry" robiło 6 tys. ludzi. Jednakże wydaje się, iż pierwszym komputerem osobistym (PC) powszechnie uznanym przez "świat zachodni" była konstrukcja firmy MITS nazwana ALTAIR 8800 – zaprezentowana przez Eda Robertsa i Billa Gatesa w styczniowym wydaniu Popular Electronics Magazine (1975). Sama nazwa Altair może pochodzić z dwóch różnych źródeł – albo odnosi się do gwiazdy o takiej nazwie lub też została zaczerpnięta z wczesnych odcinków serialu "Star Trek".

Apple I

Apple I
Niewątpliwym faktem jest natomiast to, że pierwszym masowo produkowanym tego rodzaju komputerem, który faktycznie dotarł "pod strzechy" był Apple I. Intensywny rozwój komputerów osobistych rozpoczął się w 1981 roku, kiedy to Apple II sprzedawany wraz z prostym edytorem tekstów – AppleWrite oraz arkuszem kalkulacyjnym VisiCalc, stał się faktycznie pożytecznym narzędziem przydatnym w prostych pracach biurowych.

XX wiek - Początki Internetu

Wizualizacja sieci internetowej

Internet (skrótowiec od ang. inter-network, dosłownie "między-sieć") – ogólnoświatowa sieć komputerowa, określana również jako sieć sieci.

W sensie logicznym, Internet to przestrzeń adresowa zrealizowana przy wykorzystaniu protokołu komunikacyjnego IP, działająca w oparciu o specjalistyczny sprzęt sieciowy oraz istniejącą już infrastrukturę telekomunikacyjną.


Początki Internetu wiążą się z powstaniem sieci rozległej ARPANET i sięgają końca lat 60. XX wieku, gdy amerykańska organizacja badawcza RAND Corporation prowadziła badania studyjne nad możliwościami dowodzenia w warunkach wojny nuklearnej.

XX wiek - Mikroprocesor

Pierwszy mikroprocesor

Intel 4040 - to 4-bitowy procesor firmy Intel, następca 4004, którego produkcję rozpoczęto w 1974.
4040 był głównie używany do gier, testów, implementacji i urządzeń sterujących. Obudowa 4040 jest ponad dwa razy szersza niż 4004 i posiada 24 piny w porównaniu z 16 pinami układu 4004.

W 4040 dodano 14 instrukcji, powiększono rozmiar stosu (7 poziomów), udostępniono 8K pamięci programu, dodano 8 rejestrów i możliwość używania przerwań (wliczając zachowywanie pierwszych 8 rejestrów).
Rodzina układów 4040 znana jest również pod oznaczeniem MCS-40.

Najważniejszą różnicą w porównaniu z 4004 było dodanie obsługi przerwań. Rozszerzono liczbę instrukcji do 60, powiększono pamięć programową do 8KB, zwiększono głębokość stosu do 7 poziomów i liczbę rejestrów do 24. Razem z 4040 powstało także 10 innych chipów służących do jego obsługi i komunikacji w innymi układami.

Lista rozszerzeń:
-Przerwania
-Pojedynczy krok wykonania instrukcji
-Zestaw instrukcji rozszerzony do 60
-Pamięć programu rozszerzona do 8KB
-Lista rejestrów rozszerzona do 24
-Rozmiar stosu rozszerzona do 7 poziomów zagłębienia

XX wiek - Magnetowid

Kasety VHS do magnetowidu

Magnetowid – urządzenie do magnetycznego rejestrowania i odtwarzania obrazu z taśmy magnetycznej, działające na podobnej zasadzie jak magnetofon.
Pierwszy magnetowid został zbudowany w roku 1956 przez amerykańską firmę Ampex (symbol VR-1000). Materiał był rejestrowany na taśmie magnetycznej o szerokości 5 cm. Pierwszym programem, zarejestrowanym do późniejszego odtwarzania, były wiadomości telewizyjne.

Dwugłowicowy bęben megnetowidu

W roku 1965 pojawiły się pierwsze magnetowidy przeznaczone do użytku domowego. Seryjna produkcja magnetowidów domowych, wraz z dostosowanymi do nich taśmami nawijanymi na szpulach, została uruchomiona w roku 1970 przez firmę Philips. 


Magnetowid znacznie unowocześniono, kiedy pojawiły się pierwsze wideokasety, wprowadzone przez firmę JVC.

W ciągu roku 1981 sprzedano w RFN sprzedano ponad 700 tys. magnetowidów. 

XX wiek - Tranzystor

Replika pierwszego tranzystora

Tranzystor – trójelektrodowy (rzadko czteroelektrodowy) półprzewodnikowy element elektroniczny, posiadający zdolność wzmacniania sygnału elektrycznego. Według oficjalnej dokumentacji z Laboratoriów Bella nazwa urządzenia wywodzi się od słów transkonduktancja (transconductance) i warystor (varistor), jako że "element logiczny należy do rodziny warystorów i ma transkonduktancję typową dla elementu z współczynnikiem wzmocnienia co czyni taką nazwę opisową"

Pierwsze patenty na tranzystor zostały udzielone w latach 1925 do 1930 r. w Kanadzie, USA i Niemczech Juliusowi Edgarowi Lilienfeldowi. Jego projekty były zbliżone do tranzystora MOSFET, jednak ze względów technologicznych (głównie czystości materiałów) tranzystora nie udało się skonstruować - stało się to możliwe dopiero w drugiej połowie XX wieku.

Pierwszy działający tranzystor (ostrzowy) został skonstruowany 16 grudnia 1947 r. w laboratoriach firmy Bell Telephone Laboratories przez Johna Bardeena oraz Waltera Housera Brattaina. W następnym roku William Bradford Shockley z tego samego laboratorium opracował teoretycznie tranzystor złączowy, który udało się zbudować w 1950. John Bardeen, Walter Houser Brattain oraz William Bradford Shockley, za wynalazek tranzystora otrzymali Nagrodę Nobla z fizyki w 1956.

Tranzystory

W 1949 dwaj niemieccy fizycy (zaangażowani poprzednio w program radarowy) Herbert Mataré i Heinrich Welker pracując w paryskim oddziale firmy Westinghouse niezależnie zbudowali tranzystor (który nazwali transistronem)
.
W 1957 William Bradford Shockley pracując w Shockley Semiconductor Laboratory zbudował złączowy tranzystor polowy JFET.

XX wiek - Mark I

Mark I

Harvard Mark I, inaczej IBM Automatic Sequence Controlled Calculator (ASCC) - największy w historii kalkulator elektromechaniczny; zbudowany w czasie wojny przez zespół (Claire D. Lake, Francis E. Hamilton, Benjamin M. Durfeepod) pod kierunkiem Howarda Aikena, wg jego pomysłu z 1937 r. Pierwsza maszyna matematyczna mogąca przechowywać wbudowany program.

Harvard Mark I miał blisko 16 m długości i 2,5 m wysokości, ważył ponad 5 ton. Zawierał z górą 800 km przewodów z trzema milionami połączeń. Uruchomiony w Harvard Computation Laboratory (od maja 1944 roku - przedtem znajdował się w IBM Edicott Labs). Harvard Mark I był maszyną uniwersalną, szczególnie jednak przeznaczoną do takich zadań, jak:

-tablicowanie funkcji
-całkowanie numeryczne
-rozwiązywanie równań różniczkowych
-rozwiązywanie układów równań algebraicznych liniowych
-analiza harmoniczna
-obliczenia statystyczne

Maszyna początkowo liczyła dla wojska.

Czasy Nowożytne - Osiągnięcia matematyczne cz.1

Galileo Galile

Osiągnięcia matematyczne cz.1 - matematyka, nazywana "królową nauk" miała znaczący wpływ na rozwój komputeryzacji i informatyki. Swój wkład mieli także XVII wieczni matematycy i myśliciele.XVII wiek przyniósł niespotykaną eksplozję myśli naukowej w całej Europie. Włoch Galileusz zaobserwował satelity Jowisza, używając teleskopu bazującego na zabawce importowanej z Holandii. Duńczyk Tycho Brahe zebrał imponujący materiał obserwacji pozycji planet na niebie. Jego uczeń, Niemiec Jan Kepler, na ich podstawie stworzył matematyczną teorię ruchu planet (prawa Keplera).
Szkot John Napier (1550–1617) wprowadził do matematyki ułamki dziesiętne, dopracowane później przez Simona Stevina. Za pomocą tych ułamków i koncepcji antycypujących granicę ciągu, Napier badał także stałą, którą później Euler nazwał liczbą e. Napier odkrył logarytm naturalny.

Geometria analityczna, zapoczątkowana przez Kartezjusza (1596-1650), francuskiego matematyka i filozofa, wprowadziła rewolucyjne pojęcie kartezjańskiego układu współrzędnych.

Dzięki pracom wcześniejszych badaczy, Anglik Isaac Newton odkrył podstawowe zasady dynamiki, wyprowadził z nich prawa Keplera i stworzył przy tej okazji podstawy teorii, którą dziś znamy jako rachunek różniczkowy. Niezależnie od niego, Niemiec Gottfried Wilhelm Leibniz, stworzył rachunek różniczkowy wraz z zapisem stosowanym do dziś.

Czasy Nowożytne - Osiągnięcia matematyczne cz.2

William Oughtred

Osiągnięcia matematyczne cz.2 - matematyka, nazywana "królową nauk" miała znaczący wpływ na rozwój komputeryzacji i informatyki. Swój wkład mieli także renesansowi matematycy i myśliciele.

W Europie w początkach renesansu matematyka ciągle ograniczona była przez rzymski system liczbowy i użycie nieścisłego i przydługiego języka zamiast krótkich i ścisłych wzorów. Nie było znaku plus, minus czy x na oznaczenie niewiadomej.

Powszechne używane symbole działań matematycznych, takie jak + i - pojawiły się w matematyce w XV wieku. Po raz pierwszy zaczęto używać ich w handlu. Matematycy przyjęli je od handlarzy, aby tymi znakami zastąpić używane wcześniej litery "p" i "m" dla oznaczenia dodawania i odejmowania.

W opublikowanej w 1489 roku książce, Johannes Widman po raz pierwszy używał znaków "+" i "-" do oznaczania działań matematycznych. Widman nie używał jednak tych symboli systematycznie, znaku "+" używał czasem jako symbolu dodawania, a czasem ogólnie w zdaniu zamiast litery "i". Systematycznie znaków "+" i "-" do oznaczania dodawania i odejmowania zaczęto używać w XVI wieku.

Symbol mnożenia "×" wymyślił angielski matematyk William Oughtred na przełomie XVI i XVII wieku.

W 1557 roku Robert Recorde wprowadził symbol "=" jako znak równości.

W XVI wieku europejska matematyka poczyniła postępy bez precedensu w historii świata. Scipione del Ferro znalazł ok. 1510 ogólne rozwiązanie równania sześciennego. Po raz pierwszy jego wynik opublikował jednak Johannes Petreius w Norymberdze w Ars magna Gerolamo Cardano, wraz z rozwiązaniem równania czwartego stopnia ucznia Cardano, Lodovico Ferrari.

Od tej chwili badania matematyczne nabrały rozpędu, stymulując i będąc stymulowane przez potrzeby nauk przyrodniczych.

Nowa Era - Pascalina

Pascalina

Pascalina – maszyna licząca zaprojektowana przez Blaise Pascala około 1645 roku. Pascalina umożliwiała jedynie dodawanie i odejmowanie liczb – była więc mechanicznym sumatorem.
Był to drugi mechaniczny kalkulator w historii (pierwszy został skonstruowany w 1623 roku przez Wilhelma Schickarda). W starożytności były znane mechanizmy służące do przewidywań astronomicznych, jak Mechanizm z Antykithiry, oraz planetaria Archimedesa i Posejdoniosa, jednak nie były to kalkulatory wykonujące działania na liczbach.

Nowa Era - Suwak logarytmiczny

Suwak logarytmiczny (suwak rachunkowy) – prosty przyrząd ułatwiający obliczenia, powszechnie używany przez inżynierów do końca lat 80. XX wieku. Wynaleziony w 1632 roku przez Williama Oughtreda, zainspirowany linijką logarytmiczną Edmunda Guntera.
Suwak logarytmiczny umożliwia mnożenie, dzielenie i wiele innych działań np. logarytmowanie, potęgowanie, pierwiastkowanie. Spełnia rolę tablic trygonometrycznych. Niekiedy posiada dodatkowe znaczniki lub skale pozwalające szybko obliczać powierzchnię koła, ciężar i wytrzymałość prętów itp.

Ogólna budowa suwaka logarytmicznego

Metoda działania suwaka logarytmicznego wykorzystywana jest w produkcji zegarków.

Nowa Era - Maszyna licząca

Maszyna licząca skonstruowana przez Wilhelma Schickarda na zamówienie Jana Keplera była jedną z pierwszych na świecie maszyn liczących, wykonującą dodawanie, odejmowanie, mnożenie i dzielenie liczb całkowitych. Maszyna ta, złożona z elementów drewnianych, spłonęła w 1624 w czasie wojny trzydziestoletniej, została jednak zrekonstruowana w 1960 przez barona Bruno von Freytag – Löringhoffa na podstawie opisów i szkiców zawartych w odnalezionych listach Schickarda do Keplera.

Nowa Era - Cyfry arabskie

Liczby arabskie

Cyfry arabskie, właściwie cyfry indyjskie europeizowane – cyfry stosowane obecnie powszechnie na całym świecie do zapisywania liczb. Są to kolejno znaki: 0, 1, 2, 3, 4, 5, 6, 7, 8 oraz 9 i pierwotnie służyły do zapisu liczb w systemie dziesiętnym. Obecnie wykorzystywane również w pozostałych systemach (na przykład w szesnastkowym przy czym cyfry większe od 9 symbolizowane są kolejnymi literami alfabetu łacińskiego). Cyfry i dziesiętny system pozycyjny pochodzą z Indii, które około VII wieku najechali Arabowie. Ich łupem (oprócz skarbów, dzieł sztuki i wyrobów użytkowych, niekiedy bardzo cennych) padły też starożytne indyjskie pisma w tym także te zawierające wiedzę matematyczną i astronomiczną. Uczeni arabscy wraz z poznaniem sanskrytu uzyskali dostęp do tej wiedzy. Cyfry weszły do powszechnego użytku a ich propagatorem był perski matematyk Muhammad_ibn_Musa_al-Chuwarizmi, który zastosował je do badań nad algebrą i trygonometrią. Cyfry na zachód w średniowieczu rozprzestrzenili Arabowie (stąd ich przyjęta w Europie nazwa), a ich propagatorem w Europie był włoski matematyk Fibonacci.

Prehistoria - szyfry, alfabety

Język migowy

Język migowy to język naturalny, charakteryzujący się użyciem kanału wzrokowego, a nie audytywnego. Języki migowe są to te języki wizualno-przestrzenne, które zostają nabyte drogą naturalnej akwizycji przez głuche dzieci od głuchych rodziców. Do niedawna języki migowe były pozbawione wersji pisanej (SignWriting).

Strukturalnie (przynajmniej na najbardziej abstrakcyjnym poziomie) języki migowe nie różnią się zasadniczo od języków fonicznych. Podobnie jak wszystkie języki naturalne, są one dwuklasowymi systemami znaków ze słownikiem i gramatyką.
Podwójne rozczłonkowanie w językach migowych wygląda nieco inaczej niż w fonicznych - kwestią sporną jest istnienie w językach migowych fonemów lub morfemów. Według niektórych autorów w językach migowych następuje swoista fuzja tych dwu poziomów.

Na komunikat w języku migowym składają się znaki manualne, mimiczne oraz ruchy wykonywane głową czy tułowiem. Charakterystyczną cechą komunikacji w językach migowych jest synchroniczność przekazu - funkcjonalna rozłączność artykulatorów umożliwia zamiganie więcej niż jednego elementu równocześnie, np. dwa różne znaki lewą i prawą ręką. Na ogół takie połączenia są zgramatykalizowane - dopuszczalne są tylko pewne z góry określone zestawienia, które komunikują regularnie te same treści (np. określona mimika, towarzysząca manualnemu nadawaniu czasowników, oznacza zmianę trybu).

Prehistoria - rachunki

Abakus

Liczydło

Abakus lub abak (łac. abacus, gr. ábaks) – deska z wyżłobionymi rowkami, które symbolizowały kolejne potęgi dziesięciu. Ułatwiało liczenie, używane w Rzymie i Grecji od 440 p.n.e. do XVIII wieku - prekursor liczydła i maszyn liczących. Był używany także w innych krajach Europy.

Prehistoria - komunikacja międzyludzka

Sygnały dymne stosowane przez Indian

Sygnały dymne

Jedną z ciekawych metod wysyłania informacji w odległych czasach, które zostały spopularyzowane przez westerny były sygnały dymne. Za pomocą ognisk i koców Indianie wysyłali do siebie informacje w postaci chmur dymu, których częstotliwość wzlatywania w górę oraz ich wielkość określały pewne słowa.